ມື້ນີ້ເຮົາມາຮູ້ຈັກກັບນາງສາວດອຍເຊື້ອຊາດຈີນທີ່ຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງຕົວເອງ ແລະ ຄອບຄົວກໍ່ຫຍຸ້ງຍາກຕັ້ງແຕ່ເປີດຕາເບິ່ງໂລກ ສຳຫລັບ “ສາວຟາງແຊ່ຢັ່ງ” ຫຼື “ນ້ອງຝົນ” ຈາກເມືອງຊຽງດາວ ແຂວງຊຽງໃໝ່
ກ່ອນຈະພັດພາຕົນເອງເຂົ້າມາເຕີບໂຕໃນກຸງເທບ ກວ່າຈະມາຮອດມື້ນີ້ ແມ່ນວັນທີ່ “ຊຽວຟາງ” ໄດ້ກາຍເປັນເສົາຄ້ຳຂອງພໍ່ ແມ່ແລະ ນ້ອງໆ ລວມ 6 ຄົນ ນາງຕ້ອງໄດ້ອຸທິດຕົນ ແລະອອກແຮງຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງແຮງກ້າ
ຊື່ຂອງ “ຊຽວ ຟາງ” ໃນພາສາຈີນຫມາຍຄວາມວ່າ “ແສງສະຫວ່າງ” ແຕ່ຖ້າກັບຄືນໄປກ່ອນທີ່ ຊຽວຟາງ ຈະມີມື້ນີ້, ຄອບຄົວຂອງນາງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກ ຂາດໂອກາດໃນດ້ານການສຶກສາ
ເຮັດໃຫ້ນາງຄິດວ່າຕົນເອງບໍ່ຢາກດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເຮັດວຽກໜັກຄືກັບພໍ່ແມ່ທີ່ຕ້ອງຮັບຈ້າງເປັນຊາວນາ ລາຍໄດ້ພຽງແຕ່ 80 ບາດຕໍ່ມື້, “ບ້ານທຸກຍາກ ເຮົາເປັນລູກສາວຜູ້ກົກຂອງເຮືອນ ຕອນນ້ອຍໆ
ຂ້ອຍຕ້ອງຊ່ວຍພໍ່ແມ່ເຮັດໄຮ່ຢູ່ເທິງພູ ເພາະເປັນອາຊີບດຽວທີ່ຫາເງິນຢູ່ບ້ານ ເວລາຝົນຕົກ, ອາກາດໜາວ, ພໍ່ແມ່ບໍ່ເຄີຍຢຸດ ຄ່າຈ້າງຂອງແມ່ແມ່ນ 80 ບາດຕໍ່ມື້, ແຕ່ຕ້ອງແບ່ງເປັນຄ່າຮຽນ ແລະ ອາຫານໃຫ້ລູກ
ຝົນ ເລີຍບໍ່ຢາກໃຫ້ຊີວິດຂອງລາວຫຍຸ້ງຍາກຄືແນວນັ້ນ ແລະຂ້ອຍຄິດວ່າຖ້າຂ້ອຍເຮັດໄດ້ ຂ້ອຍກໍບໍ່ຢາກໃຫ້ພໍ່ແມ່ຕ້ອງເຮັດວຽກໜັກອີກ” ຫຼັງຈາກ “ຊຽວຟາງ” ຮຽນຈົບມັດທະຍົມຕອນປາຍຈາກໂຮງຮຽນທ້ອງຖິ່ນ, ລາວຈຶ່ງຕັດສິນໃຈຮຽນຕໍ່ລະດັບປະລິນຍາຕີ
ແຕ່ຍ້ອນຂາດທຶນ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ສະຖາບັນການສຶກສາໃນຊຽງໃໝ່ກໍບໍ່ມີບ່ອນຫວ່າງໃຫ້ນາງ “ຊຽວຟາງ” ຕ້ອງສ້າງໂອກາດໃຫ້ຕົນເອງດ້ວຍການຕັດສິນໃຈໄປຮຽນຢູ່ກຸງເທບ
ກັບທຶນການສຶກສາທີ່ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍຄໍາແນະນໍາຂອງຄູອາຈານ ແລະນາງເປັນເດັກນ້ອຍຄົນດຽວຈາກບ້ານທີ່ຄິດ ແລະຕັດສິນໃຈແບບນີ້ “ ຝົນ ໄດ້ພະຍາຍາມທຸກວິທີ ບໍ່ວ່າລາວຈະເມື່ອຍປານໃດ ລາວຕ້ອງຮຽນຈົບມັດທະຍົມປາຍກ່ອນຈະໄປຮຽນຕໍ່
ໝູ່ເພື່ອນລຸ້ນດຽວກັນ ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບໂຮງຮຽນກໍໄປເຮັດວຽກເປັນລູກຈ້າງໃນໂຮງແຮມແດ່ ເປັນເຊວໃນບາງກອກແດ່ ເພາະວ່າລາວມີອ້າຍນ້ອງຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແຕ່ ຝົນ ເລືອກທີ່ຈະຮຽນຕໍ່ ເພາະເຊື່ອວ່າ ຖ້າເຮົາຮຽນສູງ ຊີວິດຂອງພວກເຮົາຈະດີຂຶ້ນ”
“ຊຽວຟາງ” ຈຶ່ງເຂົ້າມາຮຽນຢູ່ສະຖາບັນບໍລິຫານປັນຍາພິວັດ ເພາະທາງສະຖາບັນໃຫ້ຮຽນຟຣີສະໜັບສະໜູນທຸກຢ່າງ ໃນລະຫວ່າງການສຶກສາຂອງນາງ, ນາງຍັງໄດ້ເຮັດວຽກໄປພ້ອມ ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ, ຕ້ອງມີການປັບຕົວຢ່າງຫນັກ
ແຕ່ເພື່ອສໍາລັບຈຸດປະສົງທີ່ໄດ້ກໍານົດໄວ້ ຊຽວຟາງ ບໍ່ເຄີຍຍອມແພ້ ເຖິງແມ່ນວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ດໍາລົງຊີວິດຄືກັບເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຮຽນຄົນອື່ນໆ ກໍຕາມ ຕອນທຳອິດຕ້ອງໄດ້ປັບຕົວຫລາຍ ຕ້ອງເຊົ່າຫ້ອງຢູ່ກຸງເທບ ເວລາໄປໂຮງຮຽນ ຫຼືເຮັດວຽກ, ຕ້ອງຂຶ້ນລົດເມໄປ
ຕ້ອງເອົາໝາກມ່ວງສົ້ມ ນ້ອຍໆໄປນຳ ເພາະເປັນຄົນເມົາລົດ ສ່ວນເລື່ອງການຮຽນກໍຕ້ອງປັບຕົວ ເພາະຢູ່ນີ້ເຮົາຮຽນດ້ວຍຕົນເອງ ບໍ່ຄືກັບຕອນເປັນເດັກນ້ອຍ ທີ່ຄູອາຈານມີກອບໃຫ້ສໍາລັບເຮົາ ສັ່ງໃຫ້ເຮົາເຮັດ ເຮັດແລ້ວກໍໄດ້ຄະແນນ
ແຕ່ຢູ່ທີ່ນີ້ສອນໃຫ້ເຮົາຝຶກຝົນແລະຮັບຜິດຊອບດ້ວຍຕົນເອງ” ສະນັ້ນ, ຊີວິດໃນເມືອງຂອງ ຊຽວຟາງ ບໍ່ໄດ້ງາມປານໃດ ເພາະລາຍຮັບຈາກການເຮັດວຽກ 5-6 ພັນບາດຕໍ່ເດືອນ, ນາງຕ້ອງແບ່ງຄ່າເຊົ່າຫ້ອງ 2-2,5 ພັນບາດຕໍ່ເດືອນ
ແລະຍັງມີອາຫານ ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍອື່ນໆ ຖ້າເດືອນໃດເງິນບໍ່ພໍກໍຕ້ອງຢືມເງິນຈາກພີ່ນ້ອງ “ຫຼັງຈາກເລີກໂຮງຮຽນ, ນາງຕ້ອງເຮັດວຽກທຸກໆມື້ ໃນວັນເສົາແລະວັນອາທິດ ກໍຮັບເປັນຄູສອນ ສະນັ້ນຂ້ອຍບໍ່ມີເວລາໄປໃສກັບໝູ່ເລີຍ
ແຕ່ກໍບໍ່ເປັນຫຍັງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າຊີວິດຂອງຕົນເອງຂາດສີສັນເພາະວ່າຊີວິດຂອງເຮົາເປັນເຊັ່ນນີ້ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນ
ຈົນກ່ວາລາວຮຽນຈົບ ລາວເຮັດວຽກເປັນພະນັກງານຂາຍຢູ່ “King Power”. ໂຊກດີ ຊຽວຟາງ ມີພື້ນຖານທາງພາສາຈີນທີ່ເຂັ້ມແຂງ ເພາະສະນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ປຽບຫຼາຍ ຫຼັງຈາກມີວຽກເຮັດງານທຳ ຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງຄອບຄົວໄດ້ປ່ຽນແປງ
ເພາະ “ຊຽວຟາງ” ຈະສົ່ງເງິນໄປໃຫ້ເຮືອນເດືອນລະ 1 ຫມື່ນບາດ ຈາກທີ່ເຮືອນບໍ່ເຄີຍມີເຄື່ອງຂອງຫຍັງເລີຍ ກໍເລີ່ມມີໂທລະທັດ ດ້ວຍສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກຕ່າງໆ ເພີ່ມຂື້ນ ພໍ່ແມ່ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເຮັດວຽກຫນັກເທົ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າເຄີຍເຮັດ”
“ເດັກນ້ອຍທີ່ທຸກຍາກ ຈະມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຫຼາຍກວ່າເກົ່າ” “ຊຽວຟາງ” ອ້າງເຖິງສຸພາສິດຈີນໃຫ້ຟັງ ເພາະວ່ານາງຮູ້ສຶກວ່າມັນກົງກັບຊີວິດຂອງຕົນເອງ ຈາກນີ້ໄປ, ນາງຕັ້ງໃຈຮຽນຕໍ່ປະລິນຍາໂທ ແລະ ຈະເຮັດວຽກເກັບເງິນໄດ້ໄລຍະໜຶ່ງ ກ່ອນຈະກັບໄປເຮືອນຢູ່ເມືອງຊຽງດາວ
